Vrijwilligers Odensehuis: “Prachtig werk!”

ZEEWOLDE — De achtste verjaardag van het Odensehuis Zeewolde ging niet onopgemerkt voorbij, en over het geweldige feestje naar aanleiding daarvan in het nieuwe ‘eigen’ onderkomen in de Meermin wordt nog steeds nagepraat. Niet voor niets werden de vrijwilligers daarbij in het zonnetje gezet. Het Odensehuis draait op de trouwe inzet van een vast aantal vrijwilligers, elk met eigen motivatie, een eigen invalshoek, maar met een gemeenschappelijke deler: het zijn zonder uitzondering ‘mensen-mensen’.

Vrijwilliger Riena Taal is van meet af aan betrokken geweest bij de opzet van het Odensehuis. “Destijds moest vanuit Welzijn Zeewolde vanuit niets iets overeind gezet worden, en ervaringsdeskundigheid was daarbij van groot belang”, vertelt ze. “Die had ik, want mijn echtgenoot kreeg met geheugenproblematiek te maken. Ik werd zelf mantelzorger, en zo is mijn band met het Odensehuis begonnen. Dat is gebleven.” De coronapandemie heeft de gewoontes van het huis blijvend veranderd, en dat heeft Riena met enige spijt in het hart zien gebeuren. “In het begin kwamen de mantelzorgers gewoon mee, en organiseerden we zelfs mantelzorg-middagen. Dan konden we met ze in gesprek over de dingen waar ze in het dagelijks leven tegenaan lopen, rond de problematiek van hun partners, familieleden of cliënten. Dat is veranderd. Mantelzorgers zijn nu vaker vrienden, kennissen, of anders gerelateerd, meer op afstand. Het zij zo.” Volgens Riena is er nog een flinke slag te winnen als het gaat om de bekendheid van het Odenshuis. “Nog steeds kom ik mensen tegen die zeggen: wat is dat? Dat kan beter. Laten we hopen dat de nieuwe flyer een rol gaat spelen, want dit werk is zó belangrijk, maar ook zo vrolijk. Het is altijd genieten!” 

Ton Boerma is mantelzorger voor zijn vrouw Anita. Samen komen ze elke week naar het Odensehuis, en Ton is vol lof over wat daar allemaal gebeurt. “Anita slaat nooit een week over, en dat zegt wel iets! De activiteiten variëren enorm. Sjoelen, bewegen, bloemschikken, geheugenspellen, noem het maar. Ook aan de wandel als het mooi weer is hoort erbij, en natuurlijk even een ijsje halen…” Hij heeft dan even tijd voor zichzelf, en doet dan ‘even wat dingen waar je anders niet zo gauw aan toe komt’. Maar het laatste kwartiertje Odensehuis, dat laat hij niet schieten. “Als ik Anita weer ophaal ga ik altijd iets eerder. Pak ik nog even wat gezelligheid mee, en tegelijk leer ik nog het nodige over overleggen, plannen, in herinnering houden, die dingen. Die mensen zijn geweldig!”

Alfred de Jong is, zij het op bescheiden schaal, vrijwilliger op meerdere plekken, maar één springt er voor hem uit, en dat is het Odensehuis. “Sinds de zomer van 2019 ben ik daar elke week te vinden, en voor mijzelf is dat van vaste waarde. Het geeft me enorm veel voldoening om dit voor anderen te kunnen doen.” Alfred is afkomstig uit de ouderenzorg, liep tegen de grenzen van het eigen fysieke vermogen aan, werd afgekeurd. “Dat doet wat met je. Je voelt je geparkeerd, aan de zijlijn. Vanuit dat gevoel van ‘ik doe er niet meer toe’ kreeg ik het advies om andere vormen van ‘je nuttig maken’ te zoeken, en achteraf ben ik daar erg blij mee. Ik breng zorgervaring mee naar het Odenshuis, en ik weet hoe je mensen met allerlei mentale problemen toch een contactgevoel kunt geven. Dat doe ik uit alle macht en met groot genoegen, en tegelijk krijg ik er heel veel voor terug. Het geeft me voldoening, het is een enorme ‘boost’ in m’n leven. Een veilige omgeving creëren met simpele dingen als sjoelen, een kaartje leggen, dan ben ik in m’n element. Nee, ik blijf nog wel even..!”