Vertrouwen
· leestijd 1 minuut Bij de les“Mevrouw, we hebben iets lekkers voor u gemaakt.” Het vierde uur begint bijna. Voor m’n neus staan drie slungels uit één van m’n havo 4 klassen. Stoere gozers met veel praatjes. Dikke grijns op hun gezicht.
Onlangs kregen we het in de klas over eten. Over lievelingseten, diëten en snacken als je bent wezen stappen. Ze vroegen ook naar mijn favoriete eten, en zo vertelde ik hen dat ik glutenvrij eet. Dat ik buikpijn krijg van gluten en dan moet spugen.
“Vette onzin zegt m’n moeder altijd”, krijg ik als reactie van één van de slungels, “dat is een modegril.” Waarop een discussie in de klas ontstaat, compleet met horrorverhalen over gestikte mensen, uithongeren en vastzittende pinda’s.
Laat nu precies de slungel met de anti-gluten-moeder voor m’n neus staan. “Kijk”, legt hij uit, “we hadden twee tussenuren en een pauze, dus toen gingen we wat lekkers bakken bij hem thuis.” Hij knikt opzij naar z’n maat.
Ik vind ‘t niet heel logisch dat deze knullen gaan bakken in een tussenuur vlak voordat de toetsweek begint. Deze jongens gaan naar de supermarkt voor chips en chocola. Toch niet voor bakspullen?
“We hebben glutenvrije mix gekocht. En er zit appel in”, glundert bakker drie, “omdat u ook zo vaak wat lekkers voor onze klas meeneemt.”
Ik neem het trommeltje in ontvangst. Er liggen drie ronde dingen in. Hun baksels.
“Proef maar!”
En toen had ik een twijfelmoment. Zouden deze heren een grapje uithalen? Testen of ik echt ziek word?
“Proef dan”, klinkt het nogmaals.
Drie verwachtingsvolle gezichten. Zal ik zeggen dat ik niet zo’n trek heb? Maar dan hoor ik mezelf zeggen: “wat tof dat jullie dit voor me gemaakt hebben.” En pak vervolgens baksel 1 en neem een flinke hap. ‘t Is mega droog, maar het smaakt oké. “Hmmm”, zeg ik, “heerlijk. Super bedankt!”
Ik eet het baksel op. “De andere twee bewaar ik voor later oké?” Ze knikken en lopen met een big smile m’n lokaal uit.
De les begint. Ik moet steeds denken aan de inhoud van m’n maag. Zou ‘t goed gaan? Maar na een half uur voel ik me nog prima en weet ik dat de jongens echt rekening met m’n gluten hebben gehouden.
De basis van m’n vertrouwen was blijkbaar ongegrond wankel.
En met de drie deegknedende knullen op m’n netvlies, verorber ik smakelijk baksel 2.
