Steijgers Zakenjournaal

‘Hoe krijgen we het financieel rond?’, vroeg onlangs een actieve Zeewoldenaar mij verzuchtend. We waren in The Lux in gesprek geraakt over een jaarlijks terugkerend evenement, waar veel vrijwilligers flink tijd in steken om het telkens maar weer aantrekkelijk te maken voor het publiek. Het ging over stijgende kosten voor zowat alles, van geluid, licht, bewaking en een hele trits aan regeltjes waar je als vrijwilliger de rillingen van over je rug krijgt. ‘Dat ging in de pionierstijd wel anders’, werd er opgemerkt. Tja, die tijd zijn we helaas voorbij. 

De tijd waarin de schooldirecteur organisatorisch de maat aangaf, de ambtenaar ook in zijn vrijetijd aan de slag ging en de ondernemer belangeloos materieel aandroeg. Nu zijn er overal regels voor, veiligheid en beveiliging, milieu, geluidsnormen, zelfs voor het materiaal van de koffiebekers. Inwoners moeten toch in staat zijn om ongehinderd gewoon iets leuks te kunnen organiseren? Voor kleinere en onervaren organisatoren is het ook best lastig om een vergunning aan te vragen en te moeten weten hoe dat in zijn werk gaat. De gemeente doet er dan ook goed aan om vooral in de ja-stand te gaan zitten. En dat gebeurt gelukkig in toenemende mate ook. Hoe ergerlijk die doorgeslagen regelgeving en bureaucratie ook is, het is een kwestie van wegslikken. Het ligt daarna weliswaar zwaar op de maag, maar er valt mee te leven. 

Waar de organisatoren de laatste jaren het moeilijker mee hebben, zijn de financiën. Voor alles en iedereen moet betaald worden en iedere keer meer. Professionele beveiliging, EHBO, veiligheidsplannen, noem maar op. Ik ken enkele ondernemers in Zeewolde die steevast de knip trekken en bepaalde kosten voor hun rekening nemen. Maar zelfs die bereidheid lost wegens forse kostenstijgingen niet alles op. Er is simpelweg meer geld nodig. 

Als ik kijk naar de financiële bereidheid van het zittende bedrijfsleven – er zijn ruim 1600 actieve bedrijven in Zeewolde – dan komt de maatschappij er maar bekaaid af. Ik spreek niet over de bedrijven die traditioneel hun bijdragen leveren, zoals de Bouwheren, de Eurolls en de Koopsen in ons dorp. Nee, ik spreek over die flinke groep middelgrote bedrijven die we de afgelopen jaren hebben mogen verwelkomen, maar waar we in het dorp eigenlijk niet veel of helemaal niets van merken. Die hier wel hun bedrijf uit de voordelige grond hebben gestampt, waarschijnlijk goede zaken doen, want ze groeien, maar waar we als maatschappij verder niets van horen of zien. Waarschijnlijk komt dat door gebrek aan binding met het dorp Zeewolde, omdat de bedrijven louter een financiële drijfveer hadden om zich in Zeewolde te vestigen. Niet omdat het arbeidsaanbod hier zo geweldig is, ook niet omdat er een afzetmarkt is, of vanwege de vaak genoemde goede verbindingen, maar omdat de grond zo lekker voordelig is. Deze calculerende bedrijven plukken dus eigenlijk alleen de vruchten van Zeewolde. Terwijl hun maatschappelijke bijdrage ook als vrucht kan worden gezien, een vrucht van betrokkenheid, in een vorm van giving back. Doe eens wat terug! 

Al filosoferend aan het tafeltje in The Lux rolde er een oplossing uit. Waarom niet een maatschappelijk fonds opgericht, waarin bedrijven in Zeewolde geld kunnen storten waaruit de leuke dorpsevenementen zonder al te veel rompslomp financieel gesteund kunnen worden. Wat mij betreft noemen we heel Zeewolde een MIZ, een maatschappelijke investeringszone. Stel je eens voor als er gemiddeld 100 euro door het actieve bedrijfsleven in het MIZ-fonds wordt gestort, dat is peanuts voor het bedrijfsleven maar levert ieder jaar wel 160.000 euro op! Dat is meer dan de helft van wat de windboeren ieder jaar naar de maatschappij terugstorten – overigens mag dat wat mij betreft die jaarlijkse bijdrage ook wel wat meer zijn, gezien de enorme opbrengsten. Wellicht dat uit dat windparkfonds ook gewoon ieder jaar een flink bedrag naar het MIZ-fonds kan gaan. Why not? Dat doet de horizonvervuiling en de natuur- en de milieubelasting snel vergeten en kunnen de inwoners van leuke evenementen blijven genieten.